Leven met de natuur
Wat een vreugde straalt van haar af als ze een kruid ontdekt met medicinale werking. Haar gezicht straalt, haar ogen stralen, ze lacht als een verwonderd kind zo blij. Ze richt zich tot Moeder Aarde, Pachamama, letterlijk buigt ze voorover, en bedankt de Aarde voor dit prachtige geschenk. Ze kijkt om zich heen, ze neemt waar, de kleuren, de verschillende blaadjes, niets ontgaat haar. En als ze op een duintop staat en over het landschap heen kijkt, begint ze spontaan te zingen. Niet zomaar een liedje! Het is een lied van dankzegging, van het aanroepen van de ziel van de Aarde, de planten, de weg die ze loopt, de wind om haar heen, de zon door de wolken. Op het strand neemt ze een hoopje zand in haar handen. Kostbaar zand. Ze neemt het mee naar Cusco, Peru. Voor een ceremonie, zegt ze. Bij de zee aangekomen aarzelt ze geen moment en stapt met blote benen op haar slippers de zee in. De kou van het water in november lijkt haar niet te deren. In zee ligt een prachtige grote steen. En weer buigt ze zich voorover. Eerst om zichzelf te reinigen met het water van Mama Cocha (het Water, in dit geval de Noordzee) om vervolgens de zee, de steen en de spirit van het water toe te zingen. En ja ik herhaal het: vreugdevol, happy, stapt ze daarna weer op me af, volkomen één met de natuur om haar heen. Zo blij, zo blij.. woorden kunnen het niet verwoorden.
Het raakt me zeer. Dankbaar om in haar nabijheid te zijn en haar wijze van leven te mogen ervaren en als voorbeeld te zien. Zij is Doña Santusa, Pampamesayok Nusta Paqo. Een priesteres, Hoedster van de Aarde, uit het Q’ero-gebied in het Andesgebergte van Peru. Van nature laat zij zien hoe je één met de natuur kunt zijn. Eenvoudig maakt ze gebruik van haar zintuigen en verbindt ze zich met de energieën om haar heen door ze aan te roepen en ze toe te zingen. Ze neemt de geschenken van de natuur in haar handen of neemt ze gewoonweg waar.
Onze zintuigen zijn een prachtig geschenk aan ons, de mens. Voor Doña Santusa is het de gewoonste zaak van de wereld. Het is. Voor mij is het een leerweg waarbij ik bemerk dat het me steeds gemakkelijker afgaat. Het is echter nog geen automatisme. Daarvoor zal ik me nog meer bewust moeten afstemmen met de natuur om me heen. Dus als ik ga wandelen om dan niet in mijn gedachten verzeild te raken. Juist de wind door mijn haren te voelen, het zonlicht op mijn huid, de regen in mijn gezicht. De zee horen ruisen, het eb en vloed van de golven waarnemen en de zeelucht opsnuiven. De wind door de bomen, die me gedag zeggen door met hun takken te zwaaien, de geluiden en gedrag van de dieren die mij omringen. De kleuren en geuren van alle planten en bloemen. Om vervolgens de stilte en daarmee de rust en vreugde in mezelf waar te nemen. Want dat is wat de natuur mij brengt.
Ruik, neem waar, doorvoel, proef, hoor en focus op de stilte in je. Focus is een middel om in stilte te komen. Focus op je ademhaling en merk op dat ‘het ademt in jou’. Focus op de klanken en de frequenties van muziek en merk op of het resoneert in jou. Focus op een beeld (een hart, een zon, de maan, een licht, de natuur….), een woord, een mantra. Zo kom je in rust en stilte. Ontvang en gebruik het prachtige geschenk aan de mensheid. Het is als een cirkel: gebruik je zintuigen en de rust en stilte neemt toe waardoor je je zintuigen meer ontwikkelt en zult opmerken. Hoe meer je zintuigen zich ontwikkelen hoe meer je in rust en stilte kunt komen om de vreugde in jezelf te ervaren. Ik wens je heel veel vreugde in je leven toe!
