‘Volg je hart’ is meer dan je denkt
‘Volg je hart’ is meer dan je denkt
Kort geleden kreeg ik van iemand de vraag ‘Het volgen van mijn hart. Wat brengt mij dat?’
Hoe graag zou ik antwoorden ‘Rozegeur en maneschijn! Alles verloopt van een leien dakje. Wat je maar wenst, het wordt je in de schoot geworpen. Alles verloopt vlekkeloos. Het leven is één groot feest! Lekker achterover leunen, kom maar, kom maar, kom maar!’
Het volgen van je hart houdt veel meer in. Het begint volgens mij met de tijd en rust nemen om naar jezelf te luisteren. Wat leeft er in mij? Waar heb ik behoefte aan? Om omhoog te laten komen, te weten en te doorvoelen: ohhh, dat is het of zo is het! Dat je dan de energie letterlijk door je heen voelt gaan en in actie komt om datgene neer te zetten wat zo gewenst is voor jezelf.
Daar begint het al: tijd en rust. Alsof dat in onze Westerse maatschappij gemakkelijk is. De ene afleiding na de andere komt op je pad of je zoekt zelf alle afleidingen op. Dat zijn we immers gewend en gewoon om te doen. We staan onder druk van de maatschappij, van ons werk om in ons levensonderhoud te voorzien en de tijd. Het volgen van je hart kan dan behoorlijk lastig zijn en heel ongemakkelijk voelen. Het haalt je uit je comfortzone. Nu ga je eens een keer links terwijl je altijd rechts gaat. Probeer het maar eens. Hup, commentaar uit je omgeving en je eigen ego laat ook lekker van zich spreken. Het ego is als de dood om niet belangrijk gevonden te worden. Het gaat dus tekeer met alle gedachten en overtuigingen en wat moet en wat hoort en ja maar en ga zo maar door. En er borrelt van alles op waar je mogelijk niet op zit te wachten.
Oké, je merkt het allemaal op, je valt en staat weer op, je struikelt en het lukt om door te gaan. Er is iets waardoor je behoefte om je hart te volgen groter wordt. Helemaal begrijpen doe je het niet want het volgen van je hart kan nog steeds ongemakkelijk voelen en soms zelfs ronduit heel pijnlijk. Waar zou ik het voor doen als het zo voelt? Wat brengt het me?
Vertrouwen. Vanuit het diepst van mijn hart kan ik melden dat het volgen van mijn hart mezelf vertrouwen heeft gegeven. Eerst piepklein, soms twijfelend: klopt het dat mijn hart ‘spreekt’ of zijn het mijn gedachten? Dan weer in vertrouwen, dan weer even niet, alsmaar groeiend en nu steeds krachtiger. Mijn ego is veel lichter en dienstbaar. Ik vertrouw op mezelf, op mijn omgeving, de natuur, de hulp die mij wordt aangereikt, de tijd die me gegeven wordt. Ik leef vanuit mijn centrum verbonden met de wereld om mij heen. Ik ervaar wat bij mij past en wat niet, wat verenigbaar is en wat niet. Ik leer met vertrouwen om op mijn eigen wijze om te gaan met de lessen van het leven. Want het volgen van mijn hart betekent niet dat ik geen (zware) levenslessen meer krijg. Dat is dus een misvatting: als ik mijn hart volg dan gaat alles van een leien dakje. Nee dus. Ik struikel en sta weer op. Het vergt van mezelf om te reflecteren, te doorvoelen en te focussen. Om in actie te komen, door te zetten met intentie en daadkracht. Het gaat om hoe ik met alles omga. Wat brengt vertrouwen mij?
Liefde, rust, harmonie, evenwicht, ontspanning, tijd, energie, gezondheid, kracht, intuïtie, wijsheid, creatie…
En ook.. lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen of is het lang gewacht, nooit gezwegen, erover gedacht en ja, gekregen! Want zaken waarover ik al jaren droom, mezelf heb toe gewenst komen nu tot stand: bezoek van de Q’eros paqos uit Peru, een retraite in Frankrijk, het geven van intuïtieve begeleiding. Ik blijf mijn hart volgen én werk hard door op een zachte, liefhebbende wijze voor mezelf.
